Hayır ! Abdulah Oğuz’un filminden bahsetmiyorum. Bu elde ettiğimiz ama farkına varamadığımız değerli anların hikayesidir.
Dün uzun süredir görmediğim bir arkadaşım mutlu musun ? diye sorunca direkt olarak mutsuzum, deyip sebeplerini saymaya başladım. 3 dk. Sonra ise içim içimi yemeye başladı. Neden mutsuzdum. Neyim eksikti. Veya mutlu olmak için neye sahip olmama gerekiyordu.
Geçenlerde katıldığım TedxReset konferansında Sevgili Yankı Yazgan’ın söyledikleri hemen aklıma geliverdi. Hani eski okul fotolarına bakıp ne kadar da mutluyduk o günler diyen biz bugün tüm ilköğretim öğrencilerine sorsak mutlu musunuz diye acaba kaç çocuk ben mutluyum der.
Bizler bulunduğumuz anı yaşayamadığımız tam hakkıyla yaşamadığımız için hep eski günlerde ne kadar da mutlu olduğmuzdan bahsedip duruyoruz. Halbuki bir an şöyle bir durup kendimize dönsek aldığımız nefesi hissedip “ânı”yaşabilsek bugün bile ne kadar mutlu veya mutsuz olduğumuzu hissedebileceğiz.
Geleceğe yönelik kaygılarımız umutsuzluğa dönüşeceğine, daha iyiye ulaşmak için çabalamaya dönüşse emin olunuz ki gelecekte de mutlu olacağız. Devamlı bir mutsuzluk içerisinde olan bizler neden elimizdeki güzelliklerin kıymetini bilmeyip ulaşamadığımız şeyler için şu an içinde bulunduğumuz ânı mahvediyoruz.